Het is iedere keer spannend hoe we na een aantal weken afwezigheid de vallei aantreffen, hoe de huizen erbij staan, wat de dieren hebben gedaan en hoe het land kleurt. Dit voorjaar straalde fel groen ons tegemoet, gelukkig. De weiden zijn sappig, de huisjes zonder muizen, wateroverlast en andere beschadigingen. Wel zien we al snel dat de zwijnen en herten ons land steeds beter weten te vinden. Helaas zijn vooral op de terrassen op de westflank en ook boven op de heuvels waar de tientallen bomen die we afgelopen winter hebben geplant, zijn vele bomen uitgegraven. De grote compostrijke plantgaten zijn hevig omgewoeld. De dieren eten de bomen niet, maar je ziet diepe sporen van de neuzen op zoek naar de in de losse grond verzamelde insecten. Ook eerder oudere boompjes hebben de vraatzucht van de dieren niet doorstaan, helaas. Het is even slikken en bedenken wat we anders gaan doen.

In april regent het een paar keer fors, vaak lijken de regenwolken ons te passeren maar soms hebben we geluk en dan stroomt het water de swales in en ook gewoon in de bodem.

Op kale plekken hebben we met hark en hand nieuwe luzerne ingezaaid. De eerder ingezaaide luzerne komt goed terug en het is een fijn fris plantje.

Na die regenbuien richten planten, struiken en bomen zich op, geel is de hoofdtoon nu. We horen de vroedmeesterpadden kwaken en vogels luid zingen. Dit jaar zijn er zeker vijf bijeneter paartjes die sierlijk over de vallei kriskrassen. Bijna iedere dag komt er rond 12 uur een steenarend paartje over (tenminste we denken dat het deze soort is). En de hop huist wat hoger maar soms komen ze ons verassen. En er is een legioen kleinere vogeltjes, vooral in het voorjaar komen ze nabij, ze lijken nieuwsgierig en net als de zwijnen, ons zaaigoed te waarderen.

Sander en Monique zijn de tweede vallei gasten dit voorjaar. Het derde huisje boven heeft een paar gaten in het dak en slechts in één dag herstellen we het dak met de oude dakpannen van de andere huizen.

Ook zijn zo’n 10 olijfbomen voor het eerst serieus gesnoeid, er is meer lucht tussen de takken waardoor er weer een vogeltje doorheen kan vliegen. Snoeihout knippen we fijn en leggen in banen om vervolgens met de klepelmaaier alles te verpulveren, daarna laten we het gewoon liggen, blijft de grond eronder wat natter en voedselrijker ook.

We krijgen steeds meer oog voor bosbeelden in de nabije omgeving. Mina is verhuist naar een huis nabij de rivier Guadalope in Miraflores. Een prachtplek, vooral ook omdat de vorige eigenaar Keiko 20 jaar geleden veel heeft geplant. Langs de rivier ruizen nu haar bomen, het is niet vergelijkbaar met ons land want daar is water maar desondanks hoopvol om te zien wat een verschil een mens kan maken.
In el Parrizal bij Beceite wandelen we door dennenbossen met steeneiken, dat is ons meest kansrijke streefbeeld nu.
Ook in de bestaande bossen maken onze eigen onbevreesde beheerders markante beelden; een aantal Aleppo dennen zijn opgekroond voor meer licht en stamzicht.

Mijn zusje Philomeen, mijn nichtje Luca en ook Guus, Samir, Renée en Carmen zijn opnieuw in de vallei en allen vol energie en werklust! Bosmaaieren, wieden, watergeven, pluimen killen, IBC tanks schoonmaken, pinos opkronen, de hele berg hooi uit het tweede huisje over het land verspreiden, irrigatie checken, dode amandelen rooien, bomen planten, zaaien, nog meer trappen maken, geweldig koken, dansen, yoga en tai chi; noem het en we deden het.

Nieuw is de ‘radijsdriehoek’ waar heel zorgvuldig laag voor laag een ideaal zaaibed is gemaakt voor de door Guus meegebrachte radijs. Nieuw is ook een serie flinke fruitbomen die heel eigenzinnig verspreid in de terrassen naast het huis beneden zijn geplant. En een echt volleybalveld bij het huisje boven.

We hebben weer leuke dingen met karton gedaan, hier linksonder te zien: in een diepe geul zijn karton, stammen en allerlei groen ingegraven met het idee dat dat een vruchtbaar luchtig plantbed wordt.

Mel, de logeerhond van Burkhard de buurman, is veel bij ons geweest. Ze was een te solistische hond uit het asiel in Alcañiz en inmiddels is ze geadopteerd door een gezin ergens in Duitsland, gelukkig.

Het voorjaar is het seizoen met de meeste dynamiek, lekker veel mensen, feestjes, vogels en volop uitbundige kleuren. Als we eind mei weer noordwaarts gaan, is het felste groen verdwenen en verschiet de kleurtoon naar geel en bruin. John en Miranda bezochten dit voorjaar als eersten ons land. We hebben een lange pittige wandeling gemaakt want verdwaald. Dan is het beter een potje schaken onder de olijfboom, vooral als je wint.