17 mei 2021
Het land is nog net groen als we begin mei de vallei weer inrijden; de haver cirkels op de huiskavel lichten op, het graan wuift weelderig en de aren vormen een grafisch schouwspel.
De bus is volgeladen met tenten, slaapzakken en allerlei extra’s want onze dochters en drie vrienden komen deze keer ook. Maar eerst aan t werk; na weer een mooie rit met de paarden bij Tamzin in Valderrobres spreiden we een nieuwe lading paardenmest over de amandelrechthoek, Gé klimt met zijn nieuwe boomklimvaardigheden, touwen en tuig de pijnbomen in om de maretakken zo goed als mogelijk weg te halen, we maaien zaaibanen uit in grote bogen in de Arena en zaaien Soedangras en de Japanse Haver. En we installeren drie nieuwe IBC’s met heel veel slangen om nog meer bomen van water te voorzien.
En dan zijn ze er: Tanja, Mohi, Guus, Carmen en Renée, ieder met een eigen verlangen of vraag en allemaal met veel zin in zon en buiten zijn.
Vijf paar extra handen, dat is het betere werk. Met tomeloze energie storten de kids zich op het landwerk: snoeien, schoffelen, bomen vrijzetten, ingestorte muren stapelen, water halen, irrigatie slangen aanleggen, water geven, stenen trappen maken alsof het dagelijks werk is en met blote handen de dode amandelenstammen in de Arena uit de grond trekken om ze daarna als een groep pratende Ents op zijn kop in een cirkel terug plaatsen.
Met diep op gegraven klei en stro uit het tweede huisje hebben we een serieuze grote pizza oven gemaakt die op onze laatste avond samen brandde. Een project waarvoor je veel geduld, kracht en flexibiliteit moet hebben. We overwegen nog een schoorsteentje, nog een extra laagje maar nu al werkt de oven prima.
Het derde huisje in de Arena is eindelijk betreden; met de klimtouwen zijn we afgedaald en is de buitendeur na zo’n 30 jaar gesloten te zijn geweest weer open. Het is een goed, ruim en stevig huis. Met een beetje geluk komt er ooit de tijd en de ambitie voor ons of iemand anders om het huisje met de materialen van het land weer op te knappen.
Naast al dat werk hebben we heel veel lekker gegeten, minstens drie keer op de dag om dit team topkoks ruimte te geven, of geven .. die namen ze gewoon. Alleen vroeg in de ochtend hoorden we de vogels juichen, als klinkende wekkers, en zodra de eerste tent werd opengeritst, vulde de vallei zich met muziek en plezier.
De laatste dagen waren we weer alleen, in de nachtelijk bloeiende cactus resoneerde de aanwezigheid van dit fabuleuze vijftal. De vier trappen van Guus zijn een grote aanwinst en de zon kleurde iedere dag opnieuw, in de teruggekeerde stilte, de inmiddels helgele grassen zachtgoud.
